Het lastige aan Italiaans eten is dat je niet alles in één reis kunt proberen. Elke dag heb je een beperkte hoeveelheid ruimte in je maag, terwijl er een oneindig aantal Italiaanse gerechten lijken te zijn die je “absoluut moet proberen”. Van regionale specialiteiten tot de beste seizoensdelicatessen, je zou meerdere levens nodig hebben om het beste Italiaanse eten te proeven, en dat is voordat je aan de koffie, desserts en drankjes denkt.

 

Voordat je in paniek raakt, hebben we een kleine bucketlist met Italiaanse gerechten opgesteld die je tijdens je reis kunt proberen. Het onderwerp vleeswaren en kazen hebben we een beetje vermeden omdat ze een wereld op zich zijn – maar onze lijst bevat de gerechten waarvan we denken dat iedereen die op zijn minst één keer zou moeten proberen als ze Italië bezoeken. Samen vatten ze het hart en de ziel samen van de verschillende kooktradities die in het hele land bestaan. Als we je favoriete gerecht hebben gemist, en we weten zeker dat het er een paar zijn, laat het ons dan weten in de opmerkingen.

 

De Italiaanse Pizza

Hoewel een plak plat brood geserveerd met olie en kruiden al lang vóór de eenwording van Italië bestond, is er misschien geen gerecht dat zo gewoon of zo representatief is voor het land als de eenvoudige pizza. Makkelijk, goedkoop en vullend, pizza is al lang een van de veel voorkomende Italiaanse gerechten, vooral in Napels, waar tomatensaus voor het eerst werd toegevoegd.

 

Toen de Italiaanse koningin Margherita in 1889 door de bruisende stad kwam op een rondreis door haar koninkrijk, vroeg ze om dit gerecht te proberen, dat ze zoveel van haar onderdanen zag eten. Een lokale ondernemer serveerde haar de nu legendarische combinatie van tomatensaus, mozzarella en basilicum, en creëerde de Margherita-pizza. Toeval of design, de Margherita toont ook de kleuren van de Italiaanse vlag.

 

Italiaanse pizza

 

Tegenwoordig zijn er in Italië in wezen twee soorten pizza’s om uit te kiezen: pizza in neopolitische stijl of pizza in Romeinse stijl (hoewel om eerlijk te zijn, er zijn veel bezorgplaatsen die een gulden middenweg zijn tussen de twee). Pizza in Napolitaanse stijl heeft een dikke, donzige korst. Het heeft de neiging om iets kleiner in diameter te zijn omdat het deeg niet zo ver is uitgerold en het meer vullend is. Pizza in Romeinse stijl heeft een flinterdunne korst met een lekkere crunch (je wilt niet dat het drassig is!) het is groter in diameter, maar meestal lichter en minder een glutenbom.

 

Vanwege de geschiedenis van Napels met koningin Margherita, beweert de stad de geboorteplaats te zijn van de moderne pizza, hoewel het punt in heel Italië wordt besproken. Hoe het ook zij, de algemene regel voor het bestellen van pizza in Italië is om te mikken op minder toppings. Je moet ook sceptisch zijn over pizzeria’s die teveel toppings op hun pizza’s leggen – dit kan vaak een tactiek zijn die wordt gebruikt om het gebruik van slechte ingrediënten te verdoezelen.

 

Minder toppings is een teken van vertrouwen in het product, want elke topping moet voorbeeldig zijn. Welke pizza je voorkeur ook heeft, de andere vuistregel is: wanneer je in Rome bent, doe dan zoals de Romeinen doen, d.w.z. eet pizza in Romeinse stijl. Als je in Napels bent, doe dan natuurlijk zoals de Napolitanen doen.

 

Risotto

Afronding van de heilige drie-eenheid van Italiaans zetmeel is rijst, die vaak wordt gegeten als de romige, luxueuze risotto. Ironisch genoeg zijn Italianen geen enorme rijsteters, met al die pasta en de polenta, maar ze zijn de grootste rijstproducenten in Europa. Terwijl Zuid-Italië vaak de broodmand van het land wordt genoemd, is Noord-Italië, met name Lombardije en Piemonte, de rijstkom.

 

Risotto uit Italië

 

Het is dan ook passend dat de Arborio- en Carneroli-variëteiten die in de uitgestrekte rijstvelden van deze regio’s worden verbouwd, worden omgezet in een van de meest iconische gerechten van Italië door te worden gemengd met bouillon en geroerd totdat ze een fluweelzachte semi-soep vormen die perfect de smaken van alles overbrengt dat ermee gekookt is.

 

Het meest bekende type risotto is waarschijnlijk de met saffraan doordrenkte risotto alla milanese, die volgens de legende werd uitgevonden door de werklieden die de kathedraal van Milaan bouwden en saffraan gebruikten om de glas-in-loodramen te verven. Tijdens het eten dachten ze, waarom doen we niet hetzelfde met onze rijst?

 

Andere klassieke versies van het gerecht zijn risotto al nero di sepia (met inktvis en inkt) en risi e bisi (met pancetta en erwten), beide afkomstig uit Venetië.

 

Lasagne

Lasagne is een brede, platte soort pastanoedel die meestal in lagen in de oven wordt gebakken. Zoals de meeste Italiaanse gerechten, wordt de oorsprong ervan fel betwist, maar we kunnen in ieder geval zeggen dat het bolwerk in de regio Emilia-Romagna ligt, waar het veranderde van de maaltijd voor een arme man tot een rijke maaltijd gevuld met ragù, of vleessaus.

 

Traditioneel werd lasagne niet gemaakt met tomaten (die kwamen in de 16e eeuw uit de Nieuwe Wereld); alleen ragù, bechamelsaus en kaas, meestal mozzarella of Parmigiano Reggiano of een combinatie van beide. Zelfs vandaag de dag wordt er maar een beetje tomaat of tomatensaus gebruikt in een traditionele ragu, in tegenstelling tot de Italiaans-Amerikaanse gerechten, die eigenlijk in tomatensaus zwemmen.

 

Hoewel je in heel Italië lasagne kunt vinden, gaat er niets boven het proberen van het hartige gerecht in Emilia Romagna met zelfgemaakte noedels, verse ragù en een flinke dosis regionale trots.

 

Italiaanse gerechten - Traditionele Italiaanse lasagne

 

Carbonara

Het is mogelijk om naar Italië te gaan en nooit iets anders te eten dan pasta. Maar als er één pasta op de bucketlist staat die iedereen minstens één keer zou moeten proberen, dan gaat onze stem naar Carbonara (we weten dat dit controversieel is – maar dit is onze mening).

 

Dit gerecht is bedrieglijk eenvoudig – spaghetti, eieren, pecorino-kaas, gezouten guanciale en zwarte peper – maar het kost een heel leven om het onder de knie te krijgen en een goede versie zal je leven veranderen. Er zijn veel imitaties – namelijk degenen die hun sauzen indikken met room of spek gebruiken in plaats van guanciale – maar Italianen accepteren geen vervangingen omdat het verschil in smaak enorm is.

 

Dit is een Romeinse specialiteit, maar zelfs in de hoofdstad zijn er nog genoeg restaurants die het fout doen. De beste manier om ervoor te zorgen dat je een voorbeeldige versie krijgt, is door een aanbeveling van een local te krijgen. Je wilt niet naar een algemeen goed restaurant zoeken, maar een restaurant dat specifiek een geweldige carbonara serveert.

 

Italiaanse gerechten - Carbonara

 

Fiorentina Steak

Een bistecca fiorentina, of Florentijnse T-bone steak, dekt alle kenmerken van de beste gerechten van Italië: een specifiek stuk vlees van een specifieke koe, bereid op een heel specifieke manier, allemaal binnen de grenzen van een specifieke regio.

 

In het geval van de enorme bistecca fiorentina, is het een T-bone steak dik (minstens 5 centimeter) gesneden uit de lendenen van een Chianina-koe die in Toscane is grootgebracht. Het wordt 5 tot 7 minuten aan elke kant gebakken, afhankelijk van de dikte, totdat de buitenkant gaar is en de binnenkant rare / medium-rare blijft. Het heeft geen zin om hier een medium-well done steak te vragen, het vlees is te dik om er zelfs maar aan te denken!

 

Ondanks alle dogma’s zijn er enkele variaties op de Florentijnse steak. Ten eerste is het vlees tegenwoordig niet altijd van een Chianina-koe. Veel Florentijnen vinden het goed om nieuwe rassen toe te voegen, maar anderen zweren dat de enorme omvang en spierkracht van de Chianina zorgt voor de beste t-bones. Bij twijfel gewoon vragen.

 

Fiorentina steak (Bistecca Fiorentina)

 

Ook geven de Florentijnen de voorkeur aan de hogere sneden, dichter bij de ribbenkast, die de filet bevatten die bekend staat als bistecca nella costola, terwijl je buiten Florence in Toscane waarschijnlijk een bistecca nel filetto krijgt, een lagere snede die de neiging heeft om te smelten in je mond. Dat betekent echter niet noodzakelijk dat het beter is. De Florentijnen beweren dat de bistecca nella costola afkomstig is van een meer gebruikte spier, wat betekent dat het smaakvoller is.

 

Welke je ook krijgt, dit is een gerecht dat uitsluitend in Toscane wordt gegeten – in Florence of op het platteland. Het is ook bedoeld om te delen! Houd er bij het bestellen rekening mee dat bistecca alla fiorentina op gewicht is geprijsd; voor twee personen kijk je meestal tegen 1-2 kg aan.

 

Polenta

Hoewel we de neiging hebben om pasta met heel Italië te associëren, is de waarheid dat tot voor kort het hoofdzetmeel dat in de noordelijke delen van de laars werd gegeten, polenta was. Deze maïspap werd oorspronkelijk gemaakt van elk zetmeel dat te vinden was, inclusief eikels en boekweit. Door de introductie van maïs in Europa in de 16e eeuw werd het echter het dominante ingrediënt van polenta.

 

Hoewel het de diversiteit in vormen en texturen mist die pasta heeft, is polenta de perfecte aanvulling op een breed scala aan vleeswaren, vooral gestoofd vlees, en het is misschien wel een van de meest geruststellende maaltijden die je kunt eten als de temperaturen dalen in steden als Milaan, Turijn en Venetië. Zoek het als een brij, of gebakken in beignets.

 

Ossobuco

De wereldberoemde ossobuco alla milanese is een kalfsschenkel met been, laag en langzaam gekookt tot het smeltend zacht is in een bouillon bestaande uit vleesbouillon, witte wijn en groenten. Traditioneel wordt het vergezeld van een gremolata (citroenschil, knoflook en peterselie), maar dat is optioneel.

 

Hoewel de Milanezen dit vlezige meesterwerk graag claimen, zijn er net zoveel versies van als er nonna’s zijn in Lombardije, dat bekend staat om stevige, vaak rustieke gerechten die goed zijn in het bedekken van de ribben en het voorkomen van de winterkou.

 

Ondanks de populariteit van ossobuco (wat letterlijk ‘hol bot’ betekent), is het niet altijd gebruikelijk om het op restaurantmenu’s te zien, omdat het ongeveer drie uur kooktijd nodig heeft. Als je de kans krijgt om het in een restaurant of thuis te eten, of zelfs om het zelf te koken, moet je die kans grijpen. Het gaat meestal gepaard met polenta.

 

Italiaanse ossobuco

 

Focaccia (en ander brood)

Er zijn honderden soorten brood in Italië, en de beste is degene die in de ochtend lokaal wordt gebakken, waar je ook verblijft. Maar je moet niet vertrekken zonder op zijn minst een paar van de verschillende soorten te proberen die de robuuste bakcultuur van Italië in de loop der jaren heeft ontwikkeld.

 

Zo merk je misschien dat brood in Toscane anders smaakt dan elders. Dat komt omdat het zonder zout is gemaakt. Dit is een traditie die zijn oorsprong vond in vetes tussen Toscane en de kustgebieden die de zouthandel controleerden en die er geen probleem mee hadden om de landbouwregio af te sluiten van de levering van de ooit waardevolle grondstof. Tot op de dag van vandaag wordt Toscaans brood het best gegeten met een scheutje olijfolie en kruiden of zout.

 

Ligurië is de thuisbasis van het wereldberoemde platbrood, focaccia. Klassieke focaccia, die doet denken aan een dik pizzadeeg, is zout, besprenkeld met olijfolie en in wezen onweerstaanbaar, hetzij op zichzelf, hetzij verwerkt tot een sandwich. Het wordt vaak open geserveerd, met toppings zoals rozemarijn, courgette, kaas en olijven.

 

Voor de kust van Italië, op Sardinië, lijkt het klassieke brood helemaal niet op brood, maar lijkt het veel meer op een pitabroodje. Pane carasau, is genoemd naar het woord carasare, wat roosteren betekent. Het is niet verwonderlijk dat dit flinterdunne brood altijd geroosterd werd na het bakken, waardoor het een heerlijke knapperigheid kreeg!

 

We kunnen je niet vertellen van welke broodstijl je het meest zult genieten, maar we kunnen je wel vertellen dat je de kans om een ​​nieuw soort brood te proeven nooit mag afslaan. Van de grootste steden tot de kleinste steden, je bent nooit ver van een Italiaanse bakkerij, dus kom langs en haal een paar broden wanneer je de kans hebt.

 

Italiaanse focaccia

 

Ribollita

Als we het over Toscane hebben, zouden we nalatig zijn als we deze stevige soep, die zo populair is geworden, niet zouden noemen. Met oorsprong in de boerenkeuken van de regio, wordt deze groentesoep ingedikt met brood in plaats van vlees, want dat was honderden jaren goedkoper en gemakkelijker verkrijgbaar op het wanhopig arme Italiaanse platteland.

 

In Toscane wordt het gerecht in de herfst als een speciale traktatie beschouwd, wanneer de smaak van de geoogste groenten het meest levendig is en de soep explodeert met een intense smaak ondanks de afwezigheid van vlees (althans in de traditionele versies). Vaak gegeten als voorgerecht in plaats van pasta in de trattoria van Florence, is dit een stevige stoofpot die pronkt met de immense, en vaak onbenutte kracht van geweldige producten.

 

Bottarga

Bottarga bestaat uit heerlijke gerookte eieren van de rat van de zee. Wacht even, wat? Laat je niet afschrikken door deze ruwe beschrijving van deze Italiaanse delicatesse, want de andere manier om bottarga te beschrijven is “Siciliaanse kaviaar”. In augustus en september halen Zuid-Italianen de kuit van de harder, zouten ze, persen ze en laten ze zes maanden aan de lucht drogen. Het resultaat is een stevige homp eieren in de kleur van amber en bloedsinaasappels die, wanneer ze worden gesneden en gegeten of geraspt over pasta, uitgroeit tot een heerlijk hartig, rokerig en ziltig boeket.

 

Hoewel het in wezen het antwoord van een arme man is op het bewaren van zeevruchten in de dagen vóór de koeling, wordt het nu beschouwd als een van de meest gewilde en luxueuze gerechten in Italië, helemaal in combinatie met truffels (daarover later meer). We raden aan om het over pasta te raspen, of gewoon in dunne plakjes te snijden en besprenkeld met citroensap en olijfolie.

 

Gelato

Geen reis naar Italië is compleet zonder gelato! Als je in de verleiding komt om een ​​bolletje (of twee) per dag te eten, maak je geen zorgen, het is volkomen normaal om regelmatig gelato te eten in Italië, vooral in de zomer.

 

Hoewel gelato zich vertaalt naar ‘ijs’, is het niet helemaal hetzelfde. Volgens de wet heeft gelato veel minder botervet dan ijs: ongeveer 4 tot 8 procent vergeleken met 14 procent voor ijs op veel andere plekken. Door het lage vetgehalte wordt gelato wat warmer geserveerd en heeft het de neiging om sneller in je mond te smelten, het intensiveert ook de smaak en geeft het een meer fluweelzachte textuur.

 

Ten tweede heeft gelato een veel hogere dichtheid. Bij regulier ijs zijn lucht en water toegevoegd om het volume en het gewicht te vergroten. Helaas maken deze toevoegingen het ook minder smaakvol. Deze praktijk is illegaal in Italië, waardoor gelato (althans, traditionele ambachtelijke gelato) superzoet en super smaakvol is. Ten slotte is goede gelato niet gemaakt voor langdurige opslag.

 

Dus hoe kun je weten of de gelato op de juiste manier is gemaakt? Bij het zoeken naar verse, ambachtelijke gelato zijn er een paar dingen waar je op moet letten. Bekijk voor de aankoop de kleur (is het natuurlijk of neon helder?), of de fruitsmaken in het seizoen zijn (dat zouden ze moeten zijn) en of er een ingrediëntenlijst te zien is.

 

Bekijk ook hoe het is opgeslagen. Ambachtelijke gelato wordt langzaam gekarnd en wordt nu altijd bewaard in afgedekte, ronde containers. Die ophopende schalen met gelato met een golvende bovenkant zien er misschien mooi uit, maar ze zijn ook opgeklopt om meer lucht aan het product toe te voegen.

 

Italiaanse gelato (ijs)

 

Tiramisu

Als je van gelato wilt aftakken in de wereld van Italiaanse zoetigheden, moet je eerste stop de heerlijk eenvoudige Tiramisu zijn, waarschijnlijk het meest geliefde dessert van het land. Dit dessert bestaat uit afwisselende lagen zachte, gezoete mascarpone-kaas en in koffie gedrenkte lange vingers. Ondanks het elementaire gevoel (koffie, roomkaas, oude koekjes) is tiramisu het jongste gerecht op deze lijst, met de meeste schattingen van zijn creatie in de jaren zestig. Het is misschien eenvoudig om te maken, maar niet alle tiramisu is hetzelfde.

 

Een goede tiramisu bevat alleen koffie en mascarpone van de hoogste kwaliteit. Room en eiwit worden soms aan de mascarpone toegevoegd om het een lichtere textuur te geven, en een verscheidenheid aan koekjes en cakes kan de traditionele lange vingers vervangen. Tenzij je Italiaans bijzonder sterk is, zul je waarschijnlijk moeite hebben om in een restaurant naar deze dingen te informeren, dus vaak is de enige optie om er gewoon een te bestellen en te kijken of het naar je zin is.

 

Italiaanse tiramisu

 

 

Truffels

Deze prikkelende, ongrijpbare schimmel is een van de duurste en meest begeerde ingrediënten ter wereld – en Italië is een van de weinige landen waar ze in overvloed te vinden zijn! Deze knol wordt alleen in het wild gekweekt en wordt gevonden door in de bossen en bergen van Umbrië en Piemonte te jagen met honden of varkens die getraind zijn om de truffels ondergronds te ruiken.

 

Truffels in Italië zijn er in twee vormen, de zeldzame en meer aromatische witte truffel, of de iets minder aromatische en iets meer voorkomende zwarte truffel. Het aroma is buitenaards, maar zeker niet voor iedereen – minder enthousiaste consumenten vergelijken de geur/smaak soms met benzine. Toch is hun populariteit enorm en is Italiaanse tartufi een van onze favoriete herfstgerechten aller tijden in Italië!

 

Wil je ze op je volgende reis proberen? Begin eerst met je locatie. Truffels groeien van nature in Umbrië, Toscane en Piemonte, dus in deze gebieden is de kans groter dat je verse truffels aantreft in lokale gerechten, maar alleen als je in de herfst gaat. Tijdens elke andere tijd van het jaar worden de truffels die je krijgt geïmporteerd of ingevroren en zullen ze lang niet zo goed zijn. Als je in de herfst het truffelland binnenkomt, ga dan naar een sagra-festival zoals het beroemde internationale witte truffelfestival van Alba in Piemonte dat elk jaar in oktober en november wordt gehouden.

 

Als je voor het eerst truffels probeert, raden we aan om te beginnen met een verse pasta bedekt met dunne truffelkrullen, maar er zijn nog tal van andere opties om uit te kiezen! Truffels worden vaak gestrooid over pasta, risotto en omeletten, of gebruikt in sauzen voor steaks of andere vleesgerechten.

 

Arancini & Suppli

Onze Siciliaanse vrienden zullen een paar strenge woorden met ons hebben voor het combineren van hun geliefde arancino met zijn Romeinse neven, supplì, en vice versa, maar het feit blijft dat wanneer je in Italië bent, je minstens één soort versgebakken rijstbal moet proberen. Deze zetmeelbommen verschijnen in bars, restaurants en marktkramen in heel Italië, maar als je er een gaat bestellen, helpt het om het verschil te weten.

 

Arancini
Arancini, het ziet er een beetje uit als bitterballen!

 

De Siciliaanse arancino is vaak groter en ofwel conisch of cirkelvormig. In feite betekent de naam “kleine sinaasappel”. Het is meestal gevuld met ragu en een soort kaas, met optionele groenten zoals erwten, champignons of aubergine. Je zult ook speciale arancini zoals carbonara vinden, hoewel puristen de neiging hebben om hun neus op te halen voor deze nieuwerwetse uitvindingen. Supplì is een Romeinse specialiteit die je meestal aantreft in pizzeria’s en als antipasti. Ze zijn langwerpig van vorm en bevatten traditioneel alleen rijst, tomatensaus en een groot stuk mozzarella in het midden.

 

Hun bijnaam – “telefoons” – komt van het idee dat wanneer je ze in tweeën breekt, een dun koord van gesmolten kaas de twee uiteinden moet verbinden. Hoewel gefrituurde rijstballen overal in Italië voorkomen, worden ze vaak van tevoren gebakken en onder warmtelampen bewaard. Als je er een wilt die een stuk beter is dan de rest, zorg er dan voor dat het gebakken wordt wanneer je het bestelt – het verschil is dag en nacht.

 

Koffie

Voor koffiedrinkers is er weinig beter dan genieten van een kopje koffie in Italië. Onthoud dat Italiaanse koffie niet is zoals koffie in je lokale Starbucks. Hoewel sommige van de tientallen keuzes hetzelfde kunnen klinken (latte… alles wat eindigt in -puccino, enz.), zijn ze zelden wat je tot nu toe gedacht hebt. Als je bijvoorbeeld een ‘latte’ zou bestellen, krijg je in Italië gewoon een glas melk.

 

Van een gewone “caffè” tot een cappuccino, van een caffè macchiato tot een caffè latte, koffie is alomtegenwoordig in Italië, maar er is een aanzienlijk regionaal verschil. In Triëst kun je bijvoorbeeld een caffe triestino bestellen om een ​​espresso met slagroom erop te krijgen, terwijl in Napels koffie sterk, romig en snel wordt geserveerd. Vermijd het nemen van slokjes water na je shot (en we bedoelen ook shot) koffie om je culinaire bekwaamheid te tonen. Een espresso na een maaltijd is een zeer Italiaanse manier om de maag te kalmeren, een caffe corretto, dat wil zeggen een espresso met een scheutje sterke drank, is dat nog meer.

 

Van alle koffiegekke steden in Italië heeft Triëst, naar onze bescheiden mening, de beste koffie- en cafécultuur. De lange geschiedenis als belastingvrije haven bracht enkele van de eerste koffiebonen naar de stad tijdens Europa’s eerste koffierage in de middeleeuwen. Tegenwoordig heeft de Italiaanse koffiekoning Illy er een hoofdkantoor en de stad importeert nog steeds veel andere merken.

 

Missen we jouw favoriete Italiaanse gerecht in deze lijst? Of ben je het met ons eens? Laat het ons weten in de opmerkingen hieronder!

 

Plaats een Opmerking

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *